De vlag hangt uit, want we kunnen weer veilig (duo-)poepen! :)
Gisteren ochtend stond ik op en liep ik naar de compost toilet hier op het stuk land in Spanje waar we voor een jaartje wonen.
Er bleek een wespennest (de grote aziaticos) te zitten bij het toilet, daar precies in de rechter toilet vooraan.
Terwijl ik rustig mijn boodschapje deed stook de grote aziatische wesp (azian hornet) me heel hard in mijn duim. Ik wist toen nog niet dat ik allergisch was voor wespengif, maar meteen voelde ik dat het goed mis was. Na veel koelen stond ik urenlang te ijsberen in de tuin, huilend van de pijn! Ik ging stuk. Ik kon geen kant op. Ik moest bewegen want als ik stil ging staan of zitten nam de pijn toe. Ik haalde al mijn ademhalingsoefeningen uit mijn trukendoos, maar niets hielp.
Marko vroeg meerdere keren 'Kom, laten we naar de dokter gaan want ik heb je nog nooit zoveel pijn zien hebben!' Maar ik dacht 'dit gaat over, het heeft gewoon tijd nodig!'. Maar de pijn werd heftiger. Op een gegeven moment moest ik na heel veel huilen zelfs een klein beetje lachen van de adrenaline. Ik nam een antihistaminicum van mijn lieve buurvrouw, maar na anderhalf uur was de pijn nog steeds geen milligram lichter. Na 3 uur met verschrikkelijke pijn die niet minder werd stoorde ik Marko tijdens zijn meeting om me te rijden, ik was op! Aangekomen bij de dokter moest ik eerst een half uur papieren invullen. 'Hou op, dacht ik, kan dat niet erna?' Eindelijk was ik aan de beurt en kreeg ik een injectie. De pijn werd na een half uur steeds minder, gelukkig. Wat een hel, nooit gedacht dat dit zo pijnlijk kon zijn. Toen ik terug kwam moest ik weer zo nodig naar het toilet, maar daar zat het wespennest nog steeds dus ik durfde niet meer. Even dacht ik 'Geef mij mijn luxe terug, mijn appartementje met airco in Amsterdam en een gewone toilet! Oh en een vriezer, wat verlang ik daar naar, IJS!' Ik was boos dat dit er allemaal niet was en ik dacht 'Ik wil dit niet meer, ik wil weg hier!' Totdat ik dacht: 'Wat levert deze gedachte mij op? En heeft het zin om te denken wat er nu niet is?' Daaruit trok ik natuurlijk al snel een conclusie voor mezelf en kon ik mijn gedachte omdraaien 'Ellen, je kan dit! Laat je oervrouw kracht zien!' In mijn geboortepakje (aangezien het momenteel 40 graden is in Spanje) paste ik mijn TV mantra toe (Tieten Vooruit!!). Ik zei hardop TV, TV, TV en zette mezelf in een krachtige houding. Ik pakte een grote schep en zocht het minst droge stuk grond op waar ik met veel power een gat achterin de tuin groef. De gedachte 'Ik kan dit!' en het veranderen van mijn houding zorgde meteen voor een hele andere energie en gevoelens ten opzichte van de situatie.
Nu, een dag later, hebben we samen het wespennest kunnen weghalen, nou ja vooral Marko eigenlijk in pak, en kunnen wij weer veilig op onze fijne plek duo-poepen! Want nog nooit hadden wij een toilet met zulk mooi uitzicht als hier! Wat een feest. Missie geslaagd, dus ook wij hangen hier de vlag uit!
Wat heb ik hiervan geleerd? Luister naar je lijf, naar de pijn en wat het nodig heeft, ga er niet aan voorbij. Ga verder niet teveel aan de haal met je negatieve gedachte maar laat het er zijn vanuit zachtheid naar jezelf en vraag jezelf af: wat levert deze gedachte en deze houding mij op? Dat zorgde ervoor dat ik weer in mijn kracht kwam te staan!
Of download hier mijn gratis e-book '7 tips voor een lievelingsleven'