Hooggevoeligheid als kracht

Er is de laatste jaren veel geschreven over hooggevoeligheid. Mensen die hooggevoelig zijn, zijn in het algemeen gevoeliger dan anderen voor prikkels, emoties, sferen, enzovoort. Hooggevoeligheid of hoogsensitiviteit is voor veel mensen een wat beladen term. De één ziet zijn hooggevoeligheid als kracht, terwijl de ander er alleen maar last van heeft.

Hooggevoeligheid is eigenlijk helemaal niets bijzonders. In aanleg zijn we het allemaal. Het is onze natuurlijke staat van zijn. Maar in de beschermde en overgeorganiseerde omgeving waarin wij leven, is de vaardigheid om je gevoel als kompas te gebruiken steeds meer in onbruik geraakt.

Om me heen zie ik dat mensen op een verschillende manier met hooggevoeligheid omgaan. Toen ik het ontdekte in mezelf gaf het me vertrouwen en de moed om te luisteren naar mijn hart en zo mijn eigen pad te (blijven) bewandelen. Ik werd me ervan bewust dat de keuzes die ik heb gemaakt in mijn leven altijd met mijn hart zijn gemaakt, en daardoor nooit spijt hebt gehad van deze keuzes. Ineens voelde ik dat ik daar écht 100% achter kon staan en de antwoorden altijd in mezelf te vinden zijn, zolang ik ‘thuis’ ben. Je hooggevoeligheid als last / je niet thuis voelen Stel je voor: Ons lichaam is een huis. Je ogen zijn ramen. Je oren zijn deuren, en er is een zolderluikje waar de familie ‘Mind’ een ruimte huurt die je het liefst met stoel en al continu naar boven probeert te trekken. Wanneer je al deze luikjes, ramen en deuren continu open hebt staan, ben je niet thuis en continu gericht op de omgeving en je gedachten. Naast je eigen emoties voel je ook de emoties van anderen. Dat zorgt voor onbalans. Als je teveel emoties ervaart raakt je systeem in de war en ben je overprikkeld en functioneer je niet meer. We leven niet echt in ons huis. We verlaten steeds ons huis en zijn continu bezig met de ander. Ik merkte dat ik niet thuis was, toen ik in een patroon was geraakt waarin ik continu wilde vluchten van werk. Ik vond het te heftig om met verschillende collega’s in 1 ruimte te werken. Ik kwam thuis en vertelde dan dat ik me niet kon concentreren, en dat er een collega was die ervoor zorgde dat mijn energie werd leeggezogen. Het was zo heftig dat ik wilde stoppen met mijn werk en dat heb ik dus ook gedaan. Later ben ik me pas gaan beseffen dat ik hier in hoogalertheid verkeerde, en eigenlijk dus niet ‘thuis’ was. Alle luikjes stonden open en het voelde alsof ik continu mijn zolderkamer aan het renoveren was. Dit resulteerde in dat ik niet meer bij mijn gevoel kon zijn. In bijvoorbeeld een overvolle tram voelde ik de ‘onveiligheid’ niet meer van mensen die te dichtbij me staan of zitten. Ik deed alles om niet te hoeven voelen: overvolle agenda met afspraken, veel sporten, regelmatig een wijntje drinken, bezig zijn met plannen van vakanties, continu contact zoeken met anderen etc.

Je hooggevoeligheid als kracht / je thuis voelen De kunst is, om de gevoeligheid te transformeren. Dat doe je dus niet door het te onderdrukken. Manieren om het te onderdrukken is namelijk alles doen om maar niet te hoeven voelen, bijvoorbeeld continu afleiding zoeken, in extreme mate ons richten op bepaalde activiteiten of te snel een fles bier of glas wijn pakken. Het is een automatische reactie van ons zenuwstelsel om niet te hoeven voelen, om niet thuis te zijn.

Als je je thuis voelt betekent dat niet dat je je luikjes, ramen en deuren niet meer open kan zetten, maar dat je ze regelmatig even bewust sluit. Je pikt nog steeds de emoties en gedragingen van anderen op. Maar door dan bewust te voelen besef je op tijd dat die niets met jou te maken hebben. Je grijpt in vóórdat je de emoties van anderen onbewust verbindt met één van jouw eigen pijnlijke punten en je laat je niet meeslepen. Dan kun je er wellicht om lachen met compassie voor jezelf. Je stapt niet opnieuw in de valkuil om slachtoffer te worden van je (hoog)gevoeligheid.

Je hooggevoeligheid inzetten als kracht, kan alleen als je je hart als kompas kiest in je leven. Je bent nieuwsgierig naar jezelf en naar je emoties, zonder oordeel.

Zolang ik met mensen in gesprek ben en volop mijn missie kan leven, is mijn hooggevoeligheid mijn grootste vriend. Zodra er echter emoties komen, wordt het lastiger en dan komt de hoogalertheid om de hoek kijken. Ik ervaar dan bijvoorbeeld druk vanwege een volle agenda en krijg de neiging om de dag over-efficiënt in te delen. Ik ervaar dat ik te veel verplichtingen heb waar ik eigenlijk geen zin in heb, bijvoorbeeld een familiebezoek of een feestje. Als iets als een verplichting voelt, ervaar ik dat ik wat langer de tijd nodig heb om weer bij mezelf te komen en te luisteren naar mijn hart. Na terugkomst van een lange reis en een Vipassana/Ayahuasca retreat in Peru, besefte ik me dat ik mijn leven op een andere manier wilde indelen. Geen afspraken meer in het weekend (behalve events van belangrijke mensen om mij heen). Maar alleen activiteiten die bijdragen aan mijn missie in dit leven.

Belangrijke veranderingen die hebben plaats gevonden zijn dat ik:

• Alleen afspreken met familie en vrienden op een manier dat ik écht contact kan hebben, want ik heb behoefte aan diepgaande gesprekken. Hierdoor kies ik er bijvoorbeeld liever voor om met een goede vriendin voor haar verjaardag uit te gaan eten, dan naar haar verjaardag te gaan.

• Veel minder naar verjaardagen gaan

• Zorgvuldig kiezen welke activiteiten ik doe, waar ik energie van krijg

• Meer tijd besteden in de natuur

• Zoveel mogelijk luisteren naar mijn hart bij het maken van een afspraak

• Leven in een ruimte waarin ik me prettig en veilig voel

• Niet meer dan 28 uur per week werken

• Elke werkdag zorgen voor voldoende natuurlijke pauzes

• Zorgen voor voldoende beweging in de buitenlucht

• Dagelijks reflecteren

• Zorgen voor voldoende nachtrust

• Dagelijks zorgen voor gezonde voeding voor lichaam en geest

• Zoveel mogelijk, maar zeker een paar keer per dag, focussen op mijn ademhaling

Momenteel komen er steeds meer volwassenen in mijn praktijk die hun hooggevoeligheid willen inzetten als kracht. Ik leer ze kijken naar hun binnenwereld en daar weer contact mee te maken zonder te oordelen. Dat doe ik door in stilte samen te zijn, en te voelen wat er op dat moment is en te kijken naar hun missie / behoeften.